Dag 20. Woendag 22 februari 2012. Vastentijd is begonnen, opereren en op huisbezoek in Nkawkaw.

Dag 20. Woendag 22 februari 2012. Vastentijd is begonnen, opereren en op huisbezoek in Nkawkaw.

Vanmorgen ben ik niet transpirerend wakker geworden. Het heeft gisteren de hele morgen geregend, de stofmist is verdwenen en alles is veel frisser. We kunnen nu de heuvels in de omgeving zien, de zon schijnt en de temperatuur is 5 graden lager.

Op het Convent hebben alle nonnen een askruis op hun voorhoofd, het is Aswoensdag. Vannacht om 12 uur is het carnaval afgelopen en nu is de vastenperiode van 40 dagen begonnen. Adriaan, als goed katholiek, mag vanaf nu maar 1 volle maaltijd per dag gebruiken tot Pasen. Vandaag geen vlees, wel vis en onthouding van sexuele activiteiten. Met zuster Agathina hebben wij haar askruis gedeeld. Ondanks het begin van de Vasten krijgen we toch 2 gebakken eieren bij het ontbijt.

We nemen afscheid van zuster Aloisia. Ze gaat met de verloskundige zuster Debroi mee naar de binnenlanden ten noordoosten van het Volta-meer. Ze viert een verjaardag in een missiepost aldaar. Ze rijden in een vrij nieuwe Tata, fourwheeldrive. De weg daarnaartoe is erg slecht.

Ik kijk nog steeds naar de grond om alle kuilen en stenen, hier op het ziekenhuisterrein, te ontwijken met mijn geblesseerde knie. Voor de 3e keer stoot ik, tijdens mijn verblijf hier, mijn hoofd, nu aan een afdak. Met een flinke schaafwond, op mijn nog deels behaarde schedel, ga ik vandaag weer met Adriaan opereren.

Als eerste een jongetje van 13 maanden met een forse waterbreuk en liesbreuk links. Met een ongelooflijk precieze kennis van de anatomie prepareert Adriaan heel erg voorzichtig de funiculus en de breukzak bloot. De breukzak wordt verwijderd en het lieskanaal stevig dichtgemaakt. Met een intracutane hechting wordt de huid in de lies netjes gesloten. Zo'n mooie hechting is eigenlijk bedoelt voor de bikinilijn in Nederland, die hechting kennen ze hier niet. De omstanders kijken met bewondering toe.

Hierna een urethrotomia interna i.v.m. een urethrastrictuur bij een jongeman, die buiten het potje gepiest heeft. Een blaashalsresectie bij een 72 jarige man met hydronefrose en hypertensie blijkt veel ingewikkelder. Het verwijderde weefsel is verdacht voor maligniteit en wordt opgestuurd voor PA. Deze man komt van de Ivoorkust, ver hier vandaan. Hij heeft gehoord dat in Nkawkaw goede urologen uit het buitenland komen opereren. Het is hier beter dan in Accra. Als prostaatkanker bevestigd wordt met PA kunnen Duitse urologen, die in april komen, bij hem nog een orchidectomie doen. Daarna nog 2 TURP's. Inmiddels zijn we met de anesthesie en de OK verpleging een hecht team geworden. Ze zeggen dat ze ons volgende week gaan missen.

We lunchen bij de nonnen en inderdaad is er vis bij de rijst. Als we om half 2 met de polikliniek beginnen vragen 3 Duitse studentes of ze mee mogen kijken. Deze jongedames zijn vrijwilligsters, die hun wachttijd hier in Ghana opvullen. In een klein spreekkamertje maak een jongen van 20 jaar zijn billen bloot. Zijn rechter testikel is sinds een week pijnlijk en zou groeien. Gelukkig voor hem kunnen wij hem helemaal geruststellen, nadat hij natuurlijk eerst, met de dames erbij, zeer grondig lichamelijk onderzocht is.

Religieuze Jane uit Polen bezoekt elke maand 30 zieken van de plaatselijke Katholieke Kerk in hun eigen omgeving. Aangezien ik graag huisbezoeken doe, wil ik met haar mee. De artsen van het Holy Family Hospital doen geen huisbezoeken, dus dit is de enige mogelijkheid om mensen in hun eigen omgeving te ontmoeten. Adriaan wil graag mee als blijkt dat de poli om 15 uur afgelopen is. We spreken af bij de ziekenhuispoort, waar een vrouwelijke tolk van de kerk staat te wachten. De mensen die we willen bezoeken wonen aan de andere kant van NKawkaw. Een taxi wordt aangehouden. Hier rijden alleen maar Daewoo Tico's, zeg maar zeer kleine Suzuki's. We wringen ons met z'n vijven in dit autootje. De teller staat op 179.000 km, het olielampje brandt rood, als je gas geeft blijkt dat de veren zijn versleten. Tijdens de rit door het file verkeer breekt een tropische regenbui los. De brakke ruitenwissers kunnen het niet aan en alle ruiten aan de binnenkant zijn volledig beslagen, mistig. De chauffeur vindt echter blindelings zijn weg!! Aangekomen in een huttenwijk in het zuidoosten van Nkawkaw moeten we nog enkele honderden meters lopen door rode modderstromen. Onze tolk laat het helaas afweten.

Op de terugweg naar onze hut op het ziekenhuisterrein moeten de autoramen dicht vanwege de stortregens. Je zult het niet geloven maar toen we een kwartier later uit de auto stapten waren we zeiknat, niet van de regen, maar door heftige transpiraties.

Alleen bier kan dat excessieve vochttekort opheffen en inderdaad, het tekort wordt weer snel aangevuld.