Dag 21, zondag 26 januari 2014, Charlestone naar Greymouth, 75 km

Dag 21, zondag 26 januari 2014, Charlestone naar Greymouth, 75 km

Gisteravond heb ik bij zonsondergang mijn racefiets buiten gezet om zondagochtend vroeg een verkenningsrondje te maken langs de kust. Vanmorgen bij het ontwaken is het echter noodweer; stromende regen en storm uit het noordwesten. Wij hebben het nog luxe in onze grote campervan, maar onze jonge buren moeten zich echt behelpen in een klein busje.

Vandaag gaan we naar het zuiden en misschien kunnen we Marjan Sprock uit Oss ontmoeten in Greymouth. Ze moet morgen weer gaan werken als dierenarts en is blijkbaar nog steeds op vakantie, want ze reageert niet op mijn telefoontjes en mails van de afgelopen week.

We maken een stop bij de Pancake Rocks in Punakaiki. Dat plaatsje dankt zijn faam aan de zogenaamde pannenkoek-rotsen. Er zijn daar dunne laagjes hard kalksteen afgezet met daar tussen laagjes zacht materiaal, die door weer en wind iets meer zijn aangetast. Hierdoor lijken de rotsen op een dikke stapel pannenkoeken. De woeste golven hebben enorme kloven geslagen in de rotsen. Hier en daar zijn ook blow-holes ontstaan, waarbij het water met enorme kracht naar boven spuit. In de stromende regen met korte broek, Teva schoenen en een regenjas aan trotseer is de weergoden om zit spectakel te zien. Het is moeilijk foto's te maken, omdat ik niet over de rand van de klif geblazen wil worden. Nat tot in mijn bilnaad kom ik bij de achtergebleven Wijnie weer in de camper terug om droge kleren aan te trekken.

We vervolgen de bochtige kustweg, waarbij links van ons watervallen en rotsen naar beneden komen. Als we in het stadje Greymouth willen gaan lunchen belt Marjan ons op, ze is net terug van vakantie en heeft de ingesproken voicemail gehoord; we zijn van harte welkom. Marjan woont erg mooi op een soort duin na een smalle brug en een bomenlaan naar boven. Heel voorzichtig kan ik mijn motorhome zonder schade parkeren bij de voordeur. We maken kennis met haar man Jim en 2 dochters van 7 en 5 jaar. Marjan is nu 11 jaar dierenarts in Nieuw Zeeland en werkt in een maatschap. Haar praktijkgebied is net zo groot als de provincie Utrecht. Een huisbezoek kan een uur rijden zijn naar het noorden of naar het zuiden, er is dus hier geen tijdslimiet voor een spoedgeval bij de koeien, paarden, schapen of herten. Kleine huisdieren komen natuurlijk naar de praktijk. Het is ontzettend interessant van haar en Jim te horen hoe "easy going" het leven hier in Nieuw Zeeland is. De mensen zijn hier ontzettend vriendelijk en niet materialistisch. Ze leven ook dicht bij de natuur in dit dunbevolkte gebied. Wijnie vermaakt haar kinderen in de camper met Ipad spelletjes, terwijl ik de verhalen hoor van Jim en Marjan. 's Avonds gaan we met zijn allen uit eten in een restaurant waar alleen de local's komen, de porties zijn groot. Als Marjan en Jim met hun kinderen naar Nederland komen, zijn ze bij ons in Katwijk van harte welkom.