Dag 6. Donderdag 7 september 2017  Blois - Ambloise - Barrou - Dissay - Les Forges.

7 september 2017 - Poitiers, Frankrijk

Dag 6. Donderdag 7 september 2017  Blois - Ambloise - Barrou - Dissay - Les Forges.

199 km in 8 uur en 30 min, 23.4 km/uur gemiddeld, 1313 hoogtemeters, half gewolkt, 21 graden, nog steeds wind op kop, droog

"De monsteretappe naar Les Forges"

Vroeg opgestaan, we willen om 7.30 uur vertrekken uit ons Ikar Hotel in Blois. Klokslag 7.45 uur zoekt de fietscomputer van Dirk de uitgang van het fabrieksterrein van Blois naar de route van Cees op naar Les Forges. Dirk stuurt ons het bos in, met als gevolg dat we kilometers lang over een onverharde weg rijden, hetgeen leidt tot 3 lekke banden. Om 9 uur hebben we nog maar 7 km afgelegd, dus liggen al 45 minuten achter op het tijdschema.

Gerard Duijndam komt ons vanuit zijn vakantiehuis (200 km verderop) tegemoet rijden en we willen hem om 14 uur ontmoeten voor een lunch,120 km verderop in Lesigny. Na het bos komen we op de route van Cees en kop over kop tegen de wind in ontmoeten we Gerard op 110 km in Barrou. We zijn blij hem te zien in zijn geel-groene CiEP shirt. Gerard is bij de lunch verrast over onze organisatie, om in zo'n korte tijd een lunchmaaltijd uit de bus te toveren.

Dan moet het zwaarste van de dag nog komen, de wind trekt nog verder aan en de hoogvlakten na de oogst bieden geen enkele bescherming meer. Ook moeten nog diverse rivieren over gestoken worden, met fors klimwerk uit de dalen. De Vienna is de mooiste met een bloemrijke brug. Bij het kasteel in Dassay passeren Paul en ik de Santiago route uit 2015, we halen daar herinneringen op.

Uitgewoond en leeg komen we pas om 19 uur aan bij het prachtige huis van Gerard en Annemarie in een vakantiepark, door Nederlanders gebouwd, op een 27 holes golfbaan. Evalueren en bieren is vandaag korter, want om 20.30 uur gaan we dineren in een golfrestaurant. Een heerlijk 3-gangen menu wordt uitgeserveerd.

Na een korte verkwikkende nachtrust zitten we nu aan het ontbijt van onze gastheer en zijn vrouw.

Morgen rijden 6 mannen (Cees S., Cees van Z., Cleem, Dirk, Piet en Sjef) door richting Bordeaux. Over 2 dagen hopen ze in het vakantiehuis van Cees S. aan te komen. Paul en ik blijven morgenochtend achter bij Gerard en Annemarie. Gerard brengt ons na de koffie naar de TGV in Poitiers. Met de trein zijn we dan morgenavond om 20 uur in Leiden, waar we onze dierbaren weer ontmoeten. De fietsreis van Paul en ik zit er dus op. Hierbij eindigen mijn dagverslagen van de fietstocht naar Salles.

Verhaal van Dirk

Een monsterrit, de langste etappe, stond op het programma. Hierdoor was besloten om extra vroeg te ontbijten zodat het depart om 7:30 uur kon plaatsvinden. Het ontbijt was echter dusdanig uitgebreid, dat er al snel een extra kwartiertje verloren ging. Het was nog fris toen er gestart werd en Piet had, op advies van ploegleider Sjef, een krant onder het shirt gestoken, omdat hij zijn windblocker niet kon vinden.

Na 100 meter werd er al verkeerd gereden en moest er gekeerd worden. Toen de route weer was opgepakt werden we alras een bospad opgestuurd. Niet oplettend werd ook nog een afslag gemist. Dat moest te maken hebben met verdringing, want het pad dat gevolgd moest worden was een keienpad. Goede raad was duur, dus werd er gekozen om de route toch te volgen. Dat betekende dat ongeveer 10 km over grove stenen gereden moest worden, met als gevolg 3 lekke banden. Na een uur was er precies 7 km afgelegd, in dit tempo zou de dag wel erg lang duren. Gerard, onze ophaler en gids naar de eindbestemming, werd geïnformeerd dat het iets later werd (of voor hem iets langer). Na rijp raad werd besloten, dat Michelin Cees de route van Mio Piet moest overnemen, om niet weer op ongeschikte paden te belanden. Door de bospaden was de bus ook in geen velden of wegen meer te zien, grote zorgen of dit nog goed zou komen. 

Gert en Paul waren aan hun laatste etappe begonnen en waren van plan om alles te geven om een laatste bijdrage te leveren aan de tocht, die voor hen na ongeveer 1000 km zal eindigen. Hoe doe je dat dan? Voorop om de medestrijders, zo goed als het gaat, uit de nog altijd tegenstaande wind te houden. Twee verschillende stijlen, de één hoog en de ander laag boven het stuur, waardoor het toch nog lastig was om er een goede plek achter te vinden. Maar wat deden ze hun best en dat werd hogelijk gewaardeerd. Plotseling was daar de bus aan de route waar de tafels en stoelen weer waren opgesteld op een grasveld, zodat later als gepland maar wel met de nodige gemaakte kilometers de koffie kon worden genuttigd.

De volgende stop was bij 120 km waar we Gerard zouden treffen. Er moest voordat dit het geval was nog wel even de nodige hoogte-meters en lengte-kilometers worden gemaakt. Het was te merken dat er al wel de nodige ervaring was opgedaan met klimmen, maar dat maakte niet dat het makkelijker werd. Na 110 km was er een verrassing, want met de precisie gelijk aan het boren van de Kanaaltunnel kwam Gerard aan de andere kant van de weg ons tegemoet rijden. Het commando werd ter plekke overgegeven, zodat Cees even geen wegwijs Piet meer hoefde te spelen en zich kon toeleggen op het genieten van de route.

De gezamenlijke lunch werd even later op het dorpsplein van, tsja welk dorp was het ook alweer, genoten. Na vertrek werd, als te doen gebruikelijk, een mooie boom gezocht om het overtollig vocht te lozen.

Verder ging het, want de tijd begon te dringen om de avondafspraken niet in gevaar te brengen, het tempo onbewust omhoog, wat niet door iedereen in dank werd afgenomen.

Na een goed groepsgesprek werd de gulden middenweg gevonden (" 't ken net"), voor de één eigenlijk te hard en voor de ander mocht het harder, maar in harmonie kwam het einde steeds nader. De wind werd een dingetje, want die nam nog in kracht toe en de laatste kilometers waren op hoogte en er was geen boom te zien die als windscherm kon dienen. Na het laatste vals plat kwam Les Forges in zicht en Gerard wees de weg naar het eindpunt, waar Annemarie al uren stond te wachten op het bezoek. Moe en behoorlijk voldaan reed Paul nog een rondje op het park om de 200 km ook op zijn teller vol te maken. De rest was er al overheen en laafden zich aan een verfrissende versnapering, nootjes, blokjes kaas, toastjes, etc. hetgeen de gastheer en vooral de gastvrouw voor-toverden. Dat het al laat was en het besproken restaurant niet oneindig open bleef moest er snel worden gedoucht om dat acte de présence te geven.

Tijdens het diner kon Piet de meegenomen presentjes overhandigen aan Annemarie en Gerard voor het hartelijk onthaal en aan een ieder een inspiratiekaartje overhandigen voor een spirituele overdenking. Daarna was het nog lang gezellig.

Gert en Paul gaan morgen naar huis terug met de TGV, de rest gaat door naar Salles. Nog 2 dagritten te gaan.

Foto’s

1 Reactie

  1. Sjef:
    7 december 2020
    Gert mooie verhalen, en super fijne herinneringen kortom toppie. 👍