Dag 11. Woensdag 11 september 2019, Haute Nendaz - Martigny - Montreux - Lausanne - Genève

Dag 11. Woensdag 11 september 2019, Haute Nendaz - Martigny - Montreux - Lausanne - Genève

175 km in 6 uur en 58 min, 25 km/uur gemiddeld, 639 hoogtemeters, zonnig maar later bewolkt, 4 tot 20 graden, alleen rijwind

“ we hebben iets moois in de wereld gezet”

Dat zijn de woorden die Piet Groen, onze organisator en voorzitter van de TFC Noordwijk, gebruikt als een tocht geslaagd is. We zijn inmiddels goed aangekomen in Genève en ik zit dit verslag te schrijven in een EasyJet toestel op weg naar Amsterdam.

Vandaag hebben we de langste etappe van 175 km van deze fietsreis afgelegd. Al om 6 uur gaat de wekker af om op tijd onze spullen te pakken, te ontbijten, het chalet net zo achter te laten als we het aangetroffen hebben en de bus in te laden voor de terugreis.

Pas om 8.30 uur beginnen we aan de gevaarlijke afdaling van 16 km naar het dal. Dirk begeleidt Sjef met de bus in de eerste 3 kilometers, er moeten namelijk enkele gevaarlijke bochten genomen worden met een percentage van minstens 20%. Ondanks extra jasjes komen we verkleumd in het dal aan en het fietsen naar Martigny langs de Rhône is ook nog fris, omdat we in de schaduw rijden van de bergen. We proberen een flink tempo aan te houden. Gaandeweg wordt het warmer door de zon, die ons echter weer in de steek laat als we het meer van Genève bereiken. Een interessante stop maken we in Montreux bij het standbeeld van Freddy Mercury op de boulevard van het water. Hij moet jarig zijn, gezien de vele bloemen met verjaardagskaartjes. De lunchstop is vlak voor Lausanne, de thuisbasis van het IOC.

Tot Lausanne fietsen we vaak vlak langs het water, een prachtig gezicht. Het doet mij denken aan Milaan-San Remo, maar er is hier geen zandstrand. Wel veel bloemen, wijngaarden en veel fruitbomen langs de noordkant van het meer. Een vruchtbare streek hier langs het water. Na Lausanne wordt het minder interessant, we fietsen iets verder landinwaarts langs een drukke weg. Er zijn ook veel stoplichten en we scoren nog 2 lekke banden. Pas om 18 uur komen we aan bij het hotel, vlakbij het vliegveld. Voor Paul, Cees van Zuylen, Piet, Sjef en ik is er geen tijd meer om te douchen. De shuttle van het hotel brengt ons namelijk al om 18.30 uur naar het vliegveld. Cleem vliegt morgen naar Malaga, Cees Spruyt en Dirk brengen morgen de bus (met de fietsen erin) en de bagage weer terug naar Noordwijk. Zij blijven met zijn drieën achter in het hotel.

Samengevat (met de woorden van Piet) hebben we voor onszelf, iets moois in de wereld gezet. Dat hebben we met elkaar gedaan. Wij hebben genoten van de reis, van elkaar, van de Rijn, van de bergen, van het mooie chalet en hebben zo erg veel indrukken opgedaan. Een  fietsreis om nooit te vergeten, dan is het later  leuk om de foto’s te bekijken en de dagverslagen nog eens terug te lezen. Misschien heeft u ook meegenoten van onze reis.

Verhaal van Dirk 

Wie hoog stijgt, kan diep vallen. Als je op 1580 meter bivakkeert en je moet terug naar Noordwijk, weet je dat je een stukje naar beneden moet. Nu was de weg omhoog best leuk, maar ook wel een aanslag op de fietsvermogens. We hadden met de auto al bekeken hoe de terugweg er uit zag, maar als je dan je fiets bestijgt en al moet remmen om op te kunnen stappen, weet je dat je je in een wereld beweegt, die je niet heel goed kent. Kortom het eerste doel van de dag was met 7 fietsers en onze buschauffeur heelhuids de Rhône te bereiken, zonder er ongecontroleerd in onder te gaan.

Dit alles kwam aan de orde nadat er om 6 uur was opgestaan om het paradijs van Gery en Cees in oorspronkelijke staat terug te brengen, de was op de plek van bestemming te brengen, ontbijt te maken en te verorberen, af te wassen, haard uit te ruimen, stoelen in de berging etc. etc. Het oorspronkelijke plan van starten om 8:00 uur werd dan ook niet gehaald, maar het paradijs was wel spic en span en Piet erg opgelucht. Het vuilnis werd per bus afgevoerd en toen kon de pret beginnen met een afdaling van meer als 1 km hoogtemeters. Wel jammer dat de weg niet was afgezet en we door het verkeer onze weg moesten zoeken, waardoor er veelvuldig geremd moest worden waardoor we de 100 km p/uur net niet konden aantikken.

Zonder brokken kwam de Rhône in zicht en konden we op de fietscomputers de route weer gaan volgen. Navigeren op de fiets gaat weleens fout en soms heb je geen zin om te keren en probeer je de route, op een later en verder gelegen punt, weer op te pakken, maar dat pakt ook soms niet zo goed uit. Het gevolg is een lusje, een extra aantal kilometers waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Geblokkeerde fietspaden hebben vaak hetzelfde gevolg, zeker als er geen omleidingsroute is aangegeven. Middels zo'n lusje kwamen we toch nog bij de koffie aan, welke van origine bij de UCI in Aigle was voorzien. Sjef kent zijn pappenheimers en was bang dat daar plassen, bij elke stop een veel voorkomend verschijnsel, makkelijk kon leiden tot uitsluiting. Hij koos eieren voor zijn geld en stalde het team een kilometer verder uit het zicht van de controleurs.

De volgende stop, als te doen gebruikelijk na ca. 100 km was in Cully net voor Lausanne maar daarvoor kom je eerst door Montreux, bekend van het festival. Prachtig aan het Meer van Genève gelegen met meer fotomomentwaardige dingen dan er tijd was. Een foto bij het bronzen beeld van Freddie Mercury dat door menigeen wordt voorzien van prullaria en bloemen mocht echter niet ontbreken. Piet vond een Australiër bereid, nadat we eerst uit zijn fotobeeld waren verwijderd, om ons met Freddie te verenigen.

Direct aan het Meer van Genève had Sjef de bus weer kunnen parkeren en kon er gegeten worden. Dit was hoog nodig, want de kou van de afdaling en 100 km trappen had de nodige energie gekost. Om nog enigszins op tijd in Genève aan te komen werd de lunch iets ingekort en de gang er weer in gebracht. De route liep langs het water, maar met het inrijden van Lausanne zagen we er geen bal meer van tot kort na de middagpauze van vier uur in Prangins. De 1 was ons deel, een doorgaande 4-baanweg met veel rotondes, stoplichten, fietspaden en geen fietspaden. We zijn dus behoorlijk doorrookt van de uitlaatgassen en geestelijk ingeslapen van de weinig enerverende indrukken gedurende zo'n 50 km, want het was of leek verder als gedacht.

Nadat we het Meer hadden verlaten om het hotel op te zoeken kwamen er nog een paar nijdige klimmetjes waarop we niet gerekend hadden maar die wel moesten worden bedwongen. Het einde van de fietstocht werd om 17:59 bereikt bij het Novotel aan de luchthaven. De vliegers hadden een half uur om zich om te kleden en met de shuttle naar het vliegveld te worden gebracht en zijn intussen veilig op Schiphol geland. Cleem verheugt zich om zijn aansluitende vakantie met zijn Jacqueline, die al een week met smart op hem zit te wachten. Cees en ik rijden morgen de bus terug die we vanavond eerst hebben uitgeladen om vervolgens eerst de fietsen te installeren en vervolgens de rest van de zooi er omheen te draperen. De laadruimte zit behoorlijk vol en we hebben geen plek meer voor illegalen en zijn dus maar in het Hotel gaan eten.

De reis van Team8goesSwiss zit er weer op. We hopen dat er iemand plezier heeft gehad van de reisverslagen. Ik wel om ze te schrijven en later nog eens terug te lezen als herinnering aan een prachtige reis. Over 2 jaar weer? De tijd zal het leren.