Dag 8. Zondag 8 september 2019, Mülenen - Kandersteg - Gampel - Sion - Haute Nendaz

Dag 8. Zondag 8 september 2019, Mülenen - Kandersteg - Gampel - Sion - Haute Nendaz

96 km in 4 uur en 51 min, 19.8 km/uur gemiddeld, 1659 hoogtemeters, regen bij vertrek met 8 graden, in het Rhônedal half bewolkt met 15 graden en sterke wind tegen.

“ Veilig aangekomen in een paleis hoog in de bergen van Wallis”

Iedereen heeft erg goed geslapen in de grote slaapzaal boven de veemarkt. Wel zijn sommigen wakker geworden van de vele regen op het dak boven ons hoofd. Bij het opstaan is het nog niet gestopt met regenen, maar de voorspelling is dat het om 9 uur droog is. Het ontbijt verzorgen we zelf uit onze autovoorraad en genieten van de Nespresso koffie van het huis. Tijdens het ontbijt nemen we de beslissing: het wordt de “veilige” route over Kandersteg en niet over Gstaad met de fiets in de skilift omhoog en dan een afdaling van 30 km naar Sion.

De regen blijkt om 9 uur nog niet gestopt te zijn, om 9.15 uur wordt toch het startsein gegeven. We moeten 500 hoogtemeters overwinnen om bij de autotrein van Kandersteg te komen. We fietsen over een wandelpad met grof grind met stijgingspercentages tot wel 24%. Fietsen is vaak niet mogelijk, want als je gaat staan, slipt je achterwiel door. Langzaamaan stopt de regen en als we op 1200 meter hoogte bij de trein aankomen zijn we van binnen nat door het zweet en van buiten nat door de regen. Het wachten bij de trein is erg koud op de berg, maar wij fietsers mogen even later in een verwarmde coupe van de autotrein weer op temperatuur komen.

De afdaling na de treinrit was erg gevaarlijk door tunnels en sterke zijwind naar het dal. Gelukkig hadden we eerst gewacht, alle auto’s van de trein waren al weg. Sjef was de enige auto in de achtervolging. Veilig aangekomen in het Rhônedal hebben we genoten van goulashsoep en raclette, een gesmolten kaassoort met een vroeg gerooid aardappeltje, een wit uitje en augurk. Volgens Sjef zijn er toch nog Hongaren in Zwitserland, omdat er goulashsoep op het menu staat.

Met forse tegenwind rijden we 60 km in 1 ruk naar Sion met Dirk en Piet op kop langs de Rhône. Na een colastop beginnen we aan de klim van 18 km naar het huis van Gery en Cees in Haute Nendaz. Volgens Piet in het stijgingspercentage 5%, maar het blijkt meestal 9 tot 10%. We komen allemaal 1 tot 2 tandjes te kort om soepel te kunnen pedaleren. Halverwege is Cleem zo verstandig geweest in onze volgauto bij Sjef te stappen. 

2 kilometer voor aankomst gaan Piet en Paul nog boodschappen doen voor ons avondeten. Ze hebben in Noordwijk een boodschappenlijst gemaakt voor elke dag een nieuw menu. De meest bijzondere ingrediënten worden in de plaatselijke winkel bij elkaar gezocht. We staan onderwijl buiten te blauwbekken en zijn erg verbaasd als Piet na een half uur wachten nog in een andere winkel slagroom gaat kopen. De kwaliteit bij de COOP is blijkbaar niet goed genoeg.

Dan nog 2 kilometer klimmen naar het chalet, voor de volgauto een gevaarlijke klus. Om 18.45 uur komen we eindelijk veilig aan bij het Chalet Les Bonheurs hoog in bergen met uitzicht op het Rhône dal. Prachtig zien we Sion beneden liggen in de avondzon en de hoge bergen met sneeuw op de achtergrond.

In het chalet vallen we van de ene verbazing in de andere. Het huis is gebouwd in goede architectuur met prachtige ideeën van Gery en Cees. Het Zwitserse huis is al 10 jaar oud, maar heeft helemaal geen gebruikssporen. Alles wordt hier erg goed onderhouden en Piet heeft ons tijdens de rondleiding de gebruiksregels gegeven van het huis, zo lopen we nu hier allemaal op sokken.

Het is inmiddels al 21.45 uur, we hebben de dag geëvalueerd met een paar potten bier. Paul en Piet zijn nu druk in de keuken, want ze bereiden een bijzonder diner voor ons. Morgen kunnen we uitslapen en daarna verwacht ik een bergwandeling. We moesten namelijk van Piet wandelschoenen meenemen voor onze fietsreis.

Verhaal van Dirk

Vandaag gaat het gebeuren. De laatste dag eindigt met een klim naar Haute Nendaz waar de finish ligt bij Les Bonheurs het chalet van Gery en Cees die het ons, maar vooral Piet, gegund hebben drie dagen van hun paradijs gebruikt te mogen maken. Om dit geschenk met beide handen aan te pakken, 16 in totaal dus, moest de finish natuurlijk eerst nog wel worden bereikt. Sjef werd de trui toegekend voor zijn onbaatzuchtige ondersteuning van de manschappen.

De avond met een diner in het aan het onderkomen gelieerd restaurant was erg gezellig en het werd weer later als gedacht. Een slaapzaal met 28 plekken voor 8 heren is achteraf heel goed te doen. De bijgeluiden waren te doorstaan, wat waarschijnlijk te doen had met de inspanning van de dag, iedereen was snel onder zeil voor een korte nachtrust want er zou weer vroeg gestart worden en de beslissing welke route er zou worden gereden moest nog worden genomen.

Het ontbijt kwam vandaag uit onze bus en van een handvol koffiecups beschikbaar gesteld door de dames van het restaurant. Het brood ging op, de kaas ook en de worst bleef met een paar plakjes zielig over en kon terug in de koelbox. Het genomineerde tijdstip van vertrek werd vanwege de vallende regen uitgesteld om enigszins droog te kunnen vertrekken. Iets na negenen kon Sjef met de vlag zwaaien en kon de rit beginnen.

Kandersteg lag gelukkig in het goede Thal en we moesten de Kander volgen. Gelukkig op een parallelweg naast de 6, welke ons langs diverse boerderijtjes leidde en al behoorlijk op en af ging. Toen de 6 werd overgestoken kwamen we echter na enkele kilometers voor een kleine verrassing te staan. Ook hier bleek het teer van het asfalt plotseling op en waren allen de stenen achter gelaten. We reden verder in de veronderstelling dat het ieder moment kon verbeteren en terug was erg ver dus geen optie meer. Nou ja, zo lang we reden geen probleem totdat de hellingshoek veranderde en er op de steilste stukken niet meer zittend kon worden de gereden en staand ook niet want dan slipte je achterwiel weg. Piet had de mannen verordent hun wandelschoen mee te nemen, maar dat was gedacht voor de maandag en de dinsdag, dus niemand had ze bij de hand toen ze nodig waren.

Vlak voor Kandersteg werd de weg weer beter en kon er weer snelheid worden gemaakt. Kandersteg was het einde van het eerste deel van dag 8, want de autotrein die we hier zouden nemen, hoort natuurlijk niet als fietskilometers te worden meegeteld. De trein was een belevenis op zich, we moesten het hele autodek overlopen, fietsen was niet toegestaan Eén wagon, gesplitst in fietsenstalling en zitcoupe met 24 zitplaatsen, bleek voor ons gereserveerd, want er waren geen andere passagiers. Sjef stond als eerste auto direct achter deze wagon, waardoor er met handgebaren ge(mis)communiceerd kon worden. Na de rit werd er eerst contact gezocht met de volgwagen, want het was onderwijl tijd geworden om de inwendige mens te versterken. Sjef werd vooruit gestuurd om iets te zoeken.

We misten vervolgens de ingang voor het fietspad. Volgens Gert was het een grindpad, dus deed hij met de fiets, alsof hij het niet gezien had, de autotunnel in en de rest volgde als lemmingen. Gelukkig hadden we enkele fietsen voorzien van licht, waardoor we niet van de weg zouden worden gereden. We hadden geen last van achterop-komend verkeer in de kilometers lange tunnel. Het laatste stuk van de afdaling naar het Rhônedal was er één met vele haarspeldbochten, welke we het liefst als een Tour de France renner hadden genomen, maar tegemoet komend verkeer node ons tot voorzichtigheid.

Beneden stond Sjef te zwaaien, want hij had een terras in de zon en uit de wind gevonden. Warme chocolade melk, soep en raclette werden genuttigd en waar we eerst nog moeite hadden met de Zwitserse tongval van de dames van de bediening was dit snel opgelost, toen de derde dame die net haar dienst begon een Nederlandse bleek te zijn.

Nadat dat rekenmeester Cees S. de rekening had voldaan, dit blijft in Zwitserland toch pijn doen, werd de rit vervolgt. Sjef werd naar de voet van de laatste klim vooruit gestuurd. Een stukje van rond de 50 km alvorens te gaan klimmen leek een aangename tijdsbesteding. De inschatting van binnenkomst werd gemaakt, nogal optimistisch naar later bleek. In het Rhônedal stond een windje, kracht 6 a 7, pal tegen. Volgens de routeplanner ging de weg naar de voet van de klim een beetje naar beneden. Niets van gemerkt, het was best zwaar, maar het uitzicht links en rechts was zeer de moeite waard. Even doorbijten en dan straks een mooie loper naar Les Bonheurs. Sjef stond op de afgesproken plek al een tijdje uit zijn neus te eten, want de tegenwind scheelde zo'n 10 km per uur en een foto moment bij Sion kostte natuurlijk ook nog tijd.

Na een blikje werd vol goede moed de klim aangevangen. Er werd gezegd dat Piet had gesproken over gemiddeld 4 a 5 % stijgingspercentage. De realiteit leek meer het alcohol percentage van Stroh rum. Het gezelschap kroop dus omhoog. In Haute Nendaz was de COOP het volgende punt waar bijeen gekomen werd om de boodschappen te doen voor het avondeten en het ontbijt voor de volgende dag. Goed willende ondersteuning verstoorde de discipline van P&P, waardoor het erg lang duurde, voordat de juiste ingrediënten in het mandje lagen. In het voorportaal van de COOP stond de rest enige warmte tot zich te nemen, want gedurende de klim was de temperatuur tot bijna onder het vriespunt gezakt. In colonne werden de laatste 2,5 km afgelegd en kon Sjef met de vlag zwaaien ten teken van een voorspoedig verlopen tocht.

De accommodatie overtreft alle verwachtingen, Gery en Cees hebben iets zeer speciaals gebouwd en we hebben met open mond kennisgenomen van al het moois wat er binnen en buiten te zien is. De huisregels zijn door Piet uitgelegd en een ieder is zich hier van bewust dat deze erg serieus te nemen zijn.

P&P (Piet en Paul) hebben ons vanavond een pasta-maaltijd voorgeschoteld. Het smaakte heerlijk zodat Paul tot 2 keer toe de keuken in moest om nog meer klaar te maken. Alles ging op tot de laatste sliert. We voelde ons gezegend met P&P en vroegen ons af waar ze de energie nog vandaan haalden na een behoorlijk inspannende fietstocht van vandaag. Ik verwacht dat er vannacht erg goed geslapen wordt, hoewel we nog een kopje koffie te goed hebben. Het tweede doel van deze reis is bereikt, we zijn in Les Bonheurs in Haute Nendaz.

Wat de dag van morgen brengt moet nog blijken, Piet zal wel iets fraais in petto hebben, want hij is enige weken geleden al ter plekke geweest om kwartier te maken. We gaan het beleven.