Dag 1. Zondag 1 september 2019 Noordwijk- Schoonhoven- Tilburg- Baarle Nassau- Kasterlee.

Dag 1. Zondag 1 september 2019 Noordwijk- Hazerswoude- Schoonhoven- Tilburg- Baarle Nassau- Kasterlee.

155 km in 6 uur en 7 min, 25.5 km/uur gemiddeld, 172 hoogtemeters, bewolkt, 19 graden, wind eerst schuin achter, later van rechts.

De kop is eraf, Team8goesSwiss fietst op dag 1 naar België.

Vanmorgen om 8.30 uur hebben 8 CiEP mannen met hun partners, familie en vrienden zich in Noordwijk verzameld bij de café de Rosser. Bij ons hebben zich ook nog 3 Belgen aangesloten. De afgelopen dagen heeft Cees Spruyt ze fietsend door Nederland vergezeld. Vandaag hopen ze in onze groep meegezogen te worden naar hun thuisland.

Alle reisbagage, fietsonderdelen, keukenmateriaal, stoelen en proviand  gaat in een gehuurde volgwagen. Sjef zal de auto besturen en ons begeleiden naar Zwitserland.

Piet Groen houdt een inspirerende toespraak en zijn zus Gery vertelt ons op luchtige wijze hoe het initiatief om naar Haute Nendaz te fietsen door haar organisatie CiEP wordt toegejuicht.

We hebben er na deze toespraken ontzettend veel zin in en met een windje schuin in de rug rijden we door de Zuid Hollandse weilanden naar de lunchplek in Schoonhoven. Na 2 pontjes over de Lek en de Merwede komen we in Brabantse land. Voor Baarle Nassau gaan we een meer dan 20 km lang een kaarsrecht fietspad volgen over het Bels Lijntje. We komen nu in de Antwerpse Kempen. Na Turnhout finishen we in Kasterlee waar we logeren in 2 vijfpersoonskamers.

Bij aankomst in ons hotel verrast Piet ons op rode polo met opdruk "Team8goesSwiss " en alle namen van de deelnemers, die aan de fietstocht deelnemen. Goed gekleed gaan we naar het diner. Piet vertelt ook dat, als we goed ons best doen, één van ons morgen in het Zwitserse Nationale Tricot fietsen.

De winnaar is de man, die het antwoord weet op de vraag: wat de bijnaam is van de Zwitserse wielrenner Fabio Cancellara. Het antwoord is “Spartacus” Niemand wist het antwoord, alleen Piet (de donder). Piet rijdt dus morgen in de nationale trui van Zwiterland.

Verh van Dirk Hazenoot

Na een lange periode, waarin de voorbereiding erg serieus werd genomen, was het vanmorgen eindelijk zover. Het verzamelen voor vertrek stond voor 8:30 uur op het programma.

De volgbus was vrijdag al opgehaald en zaterdagmiddag al half volg gepropt met reut, die echt mee moest. De belangrijke spullen zouden dan zondagochtend nog toegevoegd worden. Kortom voor dag en dauw uit de veren, de bus ophalen bij Jos en Ineke Peschier (hartelijk dank voor de gastvrijheid de bus was zeer content met de toebedeelde plek) en op naar Cees S. die de koelboxen aan het 220 V had hangen, gevuld met versnaperingen voor onderweg. Hier de boxen in de bus geplaatst, zodat ze onderweg makkelijk toegankelijk zouden zijn.

Op naar het vertrekpunt De Rosser waar een ieder de rest van zijn bagage een vertrouwd plekje in de bus bezorgde. Belgische vrienden van Cees S. waren in de tussentijd ook gearriveerd. De 3 fietsers en 3 begeleiders, Sjef was direct jaloers, waren voor een enkeling al bekend en de rest had later tijd genoeg voor meer persoonlijke kennismaking. Tijd voor een laatste Noortuks bakkie en het vooraf praatje van Piet. Helaas wist hij ook niets nieuws te melden, dit in tegenstelling tot zijn zusje Gery die vond dat er veel te weinig tijd in Zwitserland zou worden doorgebracht (2 dagen). Er dus een reden was voor vervolg-plannen en we hadden nog geen meter gefietst. Tijd om te vertrekken en de eega’s gedag te zeggen.

De route werd al na 50 meter verlaten, want we wisten de weg toch!?! Het resultaat was dat God onmiddellijk straft, want aan het eind van de Beeklaan kon Cleem de eerste lekke band te melden. Er van uitgaande dat de gemeente Noordwijk de oorspronkelijke route wel had geveegd, was dit op de Panhuys natuurlijk nooit gebeurd.

Voor Sikkens stonden Gery en Cees met de kleinkinderen nog te zwaaien naar het 10 renners tellende peloton. Via de voor iedereen onbekende route met Strava gemaakt en door niemand op detailniveau bekeken werden we via andere verbindingswegen naar bekende plekken gevoerd. Dit als opwarming voor als we echt de weg niet meer weten en toch bij het juiste hotel willen landen.

De eerste stop was met de volgwagens afgesproken in Schoonhoven, niet bij één van de twee restaurants naast het pontveer, maar op de camperplek want we gingen de lunch uit de bus verzorgen, iets wat we de hele rit gaan doen, als het droog is tenminste. Na de lunch werd er afscheid genomen van de Belgische volgwagens en twee renners. Alleen Marleen zou de hele rit naar Kasterlee volbrengen. Een zorg minder, want we gingen er van uit dat ze de weg in België wel zullen weten.

Na twee pontjes over Nederlands grote rivieren was de rit grotendeels rechtdoor naar het zuiden. Sjef was door gereden om het kampement voor de thee stop in te richten, in de buurt van Baarle Nassau /Baarle Hertog. In een behoorlijke aggenebbes straat had hij de auto geparkeerd en de stoelen vast neergezet. Het onveilige gevoel werd pas weg genomen, toen we na de herstart zagen dat 20 meter verderop het politiebureau was gevestigd.

Tijd om het Bels Lijntje te gaan volgen om 36 keer de Nederlands-Belgische en de Belgisch-Nederlandse grens te kruisen. Geen idee in welk land we ons bevonden, maar de weg liep 12 km rechtdoor dus geen enkele reden tot paniek. Wel reden om een niet als station in gebruik zijnde locatie op de gevoelige plaat vast te leggen. De doorgereden voorrijders moesten noodgedwongen in de remmen, want het kan behoorlijk duren voor zo’n station zich op een knappe manier laat vangen.

Na Turnhout liepen de routes van Strava en Google Maps uiteen en moest er gekozen worden. Muntje opgooien of iemand zijn zin door laten drijven? Gert maakte het niets uit, het was nog 10 of 11 km en er werd dus gekozen voor de lange route. Aangenaam verrast en voor de volgende dagen erg hoopgevend, werd aan het eind van de route het hotel en Sjef aangetroffen. Aan de picknick-tafel werd er geproost op de afloop van de eerste rit en werd het ronde-tafel gesprek met als onderwerp wat ging er goed en wat kan beter ernstig ingezet maar als snel verlaten voor minder serieuze zaken. Piet had met Cees S. gezorgd voor een prachtige rode polo, die geheel paste in het gesprek van de dag waar de diverse zaken van rood/witte kleur ons deden denken aan het doel van onze tocht. De polo voorzien van Team8goesSwiss en de 8 namen van de deelnemers waren een opwaardering van het teamverband en door iedereen verwelkomt als aanvulling op de al aanzienlijke bagage. Marleen, onze Belgische meerijdster,  werd opgehaald door manlief en de douches werden opgezocht, want er was een tafel besproken in De Nieuwe Bosrand. Gehuld in de nieuwe polo’s werd met 8 man plaats genomen in de begeleidersbus, waar slechts plaats is voor 3 personen. Vijf man waren veroordeeld om als vee vervoerd te worden in de donkere achterbak. Het gevoel van illegaal en mensenhandel kwam als vanzelf over de 5 heen, maar kon tijdelijk door een voortreffelijk diner achtergelaten worden maar de terugweg riep weer dezelfde emoties op en enkelen zullen er vannacht slecht van slapen.

Tijdens het diner kwam er nog een konijn uit de hoge hoed t.w. een speciale dagtrui, die verdiend kan worden door welke buitengewone prestatie geleverd. Piet in zijn eentje de commissie die deze trui uitreikt gunde zichzelf het truitje waar Spartacus (Fabio Cancellara) grote successen in heeft geboekt en gek genoeg vonden de meeste dit geheel terecht (het moet echt niet gekker worden). Nu heeft Piet wel heel veel tijd en moeite gestoken in de voorbereiding van deze tour maar toch. Dus morgen is Piet op de foto’s nog beter herkenbaar. Als U denkt Cancellara te herkennen in de groep dan heeft U het mis, het is echt Piet.