Dag 21. Donderdag 23 februari 2012. Opereren en op zoek naar een goede bestemming van mijn donaties.

Dag 21. Donderdag 23 februari 2012. Opereren en op zoek naar een goede bestemming van mijn donaties.

Het is vandaag weer zo'n tjonge-jonge dag. Adriaan moet telkens lachen als ik van verbazing "tjonge-jonge" zeg, maar ik maak veel nieuwe dingen mee, niet te geloven. Vanmorgen ben ik weer zijn operatie-assistent en we beginnen met een open prostatectomie bij een 86 jarige man. Hij had al jaren een suprapubische catheter en daar wilde hij vanaf. Hij heeft ons tweemaal op de poli duidelijk gemaakt, dat hij echt geopereerd wilde worden. Ook zijn vrouw ging akkoord en hij kon zorgen voor 2 zakken bloed. Omdat hij zo'n leuk rood petje ophad, hadden we zoiets van: vooruit je wilt graag en je ziet er jolig uit met dat petje. Vanmorgen kwam hij op tafel. Nu moet je weten, dat ik weet hoe Adriaan hijgt. Urenlang heb ik hem uit de wind gehouden op weg naar Santiago en Rome. Ik weet op de fiets altijd waar hij is. Ik hoor altijd aan zijn gehijg, door een verlamde stemband, dat hij achter mij zit, vooral bij beklimmingen. Vanmorgen hoor ik weer dat gehijg, want deze prostaat is niet rijp en hij moet de prostaat pellen met zijn rechter hand in de buik en de linker vinger in de anus.

Dat gehijg hoor ik vanmiddag weer. Weer een casus die je in Nederland nooit meemaakt.

We zagen gisteren op de polikliniek een 25 jarige vrouw met een kinderwens, die al 3 maanden niet ongesteld was. De zwangerschapstest is negatief en ze heeft buikpijn. Bij onderzoek vinden we een grote tumor in de onderbuik. Bij inwendig onderzoek was de baarmoedermond onvindbaar en de ECHO gaf geen diagnose. We besluiten dan tot een cystoscopie en HNB (Handelen Naar Bevinden) De blaas was natuurlijk normaal, maar de vagina is in de top afgesloten. Met geen mogelijkheid kwam Adriaan daar doorheen. Dan moet de buik open (HNB) en wat blijkt: in de vaginatop zit 500 ml oud menstruatiebloed. Je wilt niet weten met hoeveel moeite en gehijg Adriaan van bovenaf deze vagina weer open gekregen heeft. Nu hebben wij de meest vreemde ideeën over de oorzaak van deze vaginastrictuur. Wie het weet mag het zeggen. Toch is deze vrouw van haar buikpijn af en kan ze in de toekomst toch nog kinderen krijgen.

Gisteravond kwam dokter Amuzu op bezoek. Hij kwam bedanken voor de mooie verstelbare verrijdbare krukken op de operatiekamer en de nieuwe scharen en tangen. Het ziekenhuis is daar erg blij mee. Ik heb die spullen betaald van het geld van zijn gulle gevers bij mijn afscheid. Al 2 weken ben ik bezig (in zijn hoofd), hoe ik verder een goede bestemming voor dat geld kan geven. In dit ziekenhuis is van alles tekort, weinig of niets wordt gerepareerd en iedereen is hier arm.

Vandaag kan ik dat illustreren door nog weer 2 voorbeelden te geven:

- Ik wil vanmorgen plassen op de OK. Is het WC papier op, dus vraag ik aan de zuster voor aanvulling van het toiletpapier. Vertel ik dat aan Adriaan en hij zegt; "ik heb hier altijd toiletpapier op zak, want het is altijd op. Let op want morgen is het weer op.

- Onze OK lamp is nu gemaakt, maar een andere OK lamp hiernaast heeft nu een kapotte lamp. Ergo de bol van de OK lamp hiernaast zal er toch niet uitgedraaid zijn en er bij ons zijn ingezet?

Kortom, geld uitgeven aan materiële zaken kan hier verkeerd uitpakken.

Vanmorgen hadden we tijdens het ontbijt een goed gesprek met de kleine zuster Rowena uit Java. Dat is een clevere religieuze die hier de inkoop en de boekhouding doet. Ze heeft veel verteld over de financiële problemen van dit ziekenhuis. 80% van de mensen hier heeft een basisverzekering. De verzekering betaalt echter pas uit na 3 maanden, als ze betalen.

Mensen die niet verzekerd zijn vertrekken bij ontslag met de noorderzon. Veel noodzakelijke operaties gaan hier vaak niet door, omdat de mensen de medicijnen etc. niet kunnen betalen. Ze moeten ook tijdens de opname voor hun eigen eten en drinken zorgen, dus als je geen familieleden hebt, wordt dat erg moeilijk.

Dokter Amuzu en zuster Rowena gaan nu een lijst opstellen voor de meest urgente benodigdheden. Misschien kan dokter Gert hen in de toekomst gaan helpen.

Vanmiddag zijn Adriaan en ik weer naar Dana gegaan om hun biertje te drinken. De scholen gingen net uit en het is fantastisch hoe al die kinderen, in schooluniform, naar je zwaaien.

Ze roepen dan: "oblandi"  Wij zijn net apen in een dierentuin, de kinderen stoppen om een hand te geven en sommigen willen de haren op je onderarm aanraken.

Het gaat weer regenen en iedereen is blij. De regentijd is begonnen, al het stof gaat weg en de bomen gaan weer bloeien.