Dag 12. Dinsdag 14 februari 2012. Visite lopen op de kinderafdeling met dokter Amuzu.

Dag 12. Dinsdag 14 februari 2012. Visite lopen op de kinderafdeling met dokter Amuzu.

Vanmorgen zijn we meteen naar Hawa gegaan. Ze heeft gelukkig geen koorts gekregen en is goed aanspreekbaar. Alle slangen lopen. Alleen heeft ze nog erg veel pijn en haar moeder is erg bezorgd. Bij de avondvisite klaagt ze gelukkig over honger en heeft ze een wind gelaten. Dat geeft voor iedereen, die met haar meeleeft, hoop.

Adriaan en Bert gaan de uitgestelde operaties van gisteren doen en daarna nog het dinsdagprogramma. De mannenafdeling ligt nu helemaal vol met urologische patiënten, die allemaal aangesloten zijn op spoelzakken. We moeten nu mannen op een vrouwenafdeling gaan leggen.

Ik loop vanmorgen visite mee met dokter Amuzu, de kinderarts van het Holy Family Hospital. Er zijn nu maar 50 kinderen opgenomen: 2 zalen met 20 kinderen en 2 met 5 kinderen. Er is plaats voor 60 bedden in de 4 zalen. Meestal zijn er 70 tot 80 opnames en dan worden de bedden op de gangen gezet. Elk kind heeft een moeder, die aan het voeteneind op een bankje zit. Indien nodig wordt de borst gegeven. Tussen elk bed is een meter, dus in een kinderzaal van ongeveer 15 bij 4 meter zijn 20 kinderen en 20 moeders. Daar tussendoor lopen wij visite, nu 2 dokters en 2 zusters.

We beginnen bij de brandwonden. Er liggen er 4 op een rij en het ziet er niet uit. Een kindje van 1 jaar zit in kruiphouding in bed. Zijn voetjes, benen en buik zijn verbrand. Moeder geeft liefkozende klopjes op zijn ruggetje, hij huilt. De andere oudere kinderen liggen lijdzaam te genezen, er is geen verband op de niet-ontstoken wonden.

30% van de kinderen is opgenomen met koortsende malaria. Ze krijgen allemaal Quinine drank. Dokter Amuzu bekijkt alle lijsten van de kinderen aandachtig en onderzoekt zo nodig een kind. Soms stelt hij vragen in de moerstaal. Niet alle talen is hij machtig, andere moeders moeten dan tolken. Aan de handpalmen kan hij zien of deze zwarte kinderen bloedarmoede hebben. De temperatuurlijsten en de handpalmen zijn voor hem de parameter. De enige onderzoeken, die hij aanvraagt, zijn een bloedbeeld, een malariatest en sikkelceltest. Bij diarrhee en spugen wordt de buik goed geinspecteerd. Veel kinderen hebben een venflonnaaldje in de handrug, een infuus heb ik niet gezien. Met ORS worden deze kinderen beter.

Er is ook een jongetje van 8 jaar zojuist opgenomen. Hij is erg ziek en heeft een bolle buik met een milt tot in het bekken. Er is nog geen bloed geprikt, dat moet nu meteen gebeuren en om 11 uur wil hij de uitslag hebben. Verder nogal wat pneumonieen, die worden behandeld met gentamycine of ampicilline via het venflonnaaldje intraveneus. Ook nog een jongetje van 9 jaar met een lelijke midschacht radius- en ulnabreuk. Er zit gips om, in Nederland zou deze stand niet geaccepteerd zijn. Je moet je voorstellen dat in dit ziekenhuis alleen maar artsen werken met tropenervaring. Voor orthopedie en echte chirurgie moet je naar Accra of Kumasi, hier ver vandaan.

Een oogarts zou hier ook dankbaar werk kunnen doen. Ik zie zelden iemand met een bril en als ze een bril dragen zijn ze teacher of ambtenaar. Veel ontstoken ogen zijn er door het stof en ik zie ook veel cornea- en lenstroebelingen. Er gebeuren hier ontzettend veel verkeersongelukken en nu weet ik wel waar die door veroorzaakt zijn.

Om 16 uur zijn Adriaan en Bert klaar met opereren. Wat ik ervan gezien heb is dat je bij een open prostatectomie een diep gat moet graven in de onderbuik en dan door de blaas gaan proberen met je vinger de prostaat eruit te pellen. Je snapt natuurlijk wel dat familieleden van zo'n OK patiënt 2 zakken bloed moeten afstaan, voor het geval dat.

Na deze operaties gaan we nog spreekuur doen. We zien nog 16 mensen, want de patiënten van gisteren waren naar huis gestuurd. Er zijn nog zoveel verstopte urethra's en grote prostaten, waarop Adriaan, na overleg met mij, nog tot 27 februari in Nkawkaw wil blijven. Het is alleen frusterend dat al die urethrastricturen door gonorrhoe veroorzaakt zijn.

De Ghanezen hier, die we erop aanspreken, vergelijken sex met een condoom als een toffee eten met een papiertje erom.