Dag 4. Maandag 6 februari 2012. Reis van Battor van Nkawkaw met Adriaan en Bert, 220 km

Vandaag gaan we ons verdelen in 2 groepen. Jacques en Herman blijven in Battor en gaan al om 8 uur opereren. Adriaan, Bert en ik worden opgehaald door chauffeur Sapong uit Nkawkaw. Hij is vanmorgen om 4 uur vertrokken uit Nkawkaw en is om 8.45 in Battor na 220 km rijden. Zijn nachtrust was kort, want Ghana won gisteravond met 2-1 van Tunesië na verlenging in de Africacup. Onze koffers worden in de laadbak van de pick-up gelegd onder een dekzeil. Ik mag voorin zitten, maar ondanks zijn brace overstrek ik mijn knie bij het instappen. Onderweg probeer ik de pijn in de rechter knieholte met buig- en strekbewegingen te verminderen. We rijden de natte weg terug richting Accra. 10 km voor Accra nemen we een verbindingsweg naar het noorden. Deze weg zit vol met "potholes". Ongelooflijk traag rijden we achter een volgeladen vrachtwagen en gaten ontwijkend door een rode stofwolk. De vegetatie is veel tropischer geworden met veel bananenbomen en verdorde maisstronken. Jammer dat de grond niet goed bewerkt wordt, de oogst zou dan veel meer opbrengen. We zien veel lemen hutjes met daken van palmblad of golfplaten. Toch worden er hier en daar ook stenen huizen gebouwd met zelfgebakken cementblokken. Als we door een dorpje rijden is het overal markt. De landbouwproducten zijn uitgestald op houten tafels voor de schamele huisjes. We zien veel mango's, bananen, palmolie maar ook houtskool en huishoudelijke apparaten. Alles wordt op het hoofd vervoerd. Ongelooflijk dat een nek dat allemaal kan verdragen. De vrouwen lopen elegant en mooi gekleed vaak met een kind op de rug. Links en rechts is de weg bezaaid met autowrakken. Er gebeuren hier veel auto-ongelukken met dodelijke afloop. Enkele jaren geleden zijn op deze weg 3 urologen dodelijk verongelukt. Een wiel van een tegenligger liep eraf en botste tegen de artsenauto op met dodelijk afloop....

Nkawkaw is een stad met een drukke doorgaande weg naar Kumasi in het noorden. Er is in het centrum een lange file met bussen en vrachtwagens veroorzaakt door de locale markt. Het ziekenhuis is wederom een ommuurd terrein van enkele hectares met vrijliggende gebouwen. Meteen valt op dat dit ziekenhuis veel minder verzorgd en chaotischer is dan Battor. Slechte wegen tussen de verveloze gebouwen en overal wachtende mensen op banken. We worden hartelijk ontvangen door zuster Agathina en nog enkele nonnen. Ook 2 priesters komen zich voorstellen in lange habijten. Hun handen komen amper uit de mouwen. We eten een kop soep en willen snel aan het spreekuur beginnen. Er moet voor de komende dagen een operatieprogramma gemaakt worden. 

Wat een chaos op de polikliniek; iedereen komt zich voorstellen, maar wij willen aan het werk. Er is in dit ziekenhuis weinig leiding en de artsen zijn matig capabel en vaak niet aanwezig. We moeten dus ons zelf zien te redden, er ontbreekt van alles. De ultrasound werkt niet, waar is het glijmiddel voor het inwendig onderzoek, op het bureau liggen stapels verwijsbriefjes door elkaar. Medische dossiers zijn onleesbaar en de blaadjes zijn aan elkaar geniet. Patrick, de verpleger spreekt moeilijk verstaanbaar engels en hij moet voor ons tolken. Een zuster, met een wit kapje op haar ontkroesde haar, heeft weinig geneeskundige kennis. We kunnen niet meer dan 6 patiënten per uur zien en er zitten er wel 100 mensen in de wachtkamer. Deze patiënten zijn verwezen door de ziekenhuisarts of komen op eigen initiatief. Ze hebben niet allemaal plasklachten; erectieproblemen bij een man van 78 en veel SOA's passeren de revue. Veel mannen hebben een katheter en vragen om een operatie. Als we akkoord gaan met een operatie, moeten ze een familielid hebben die bloed geeft. Hebben ze geen bloeddonor, dan gaat de operatie morgen niet door.

Om half zeven stoppen we ermee, iedereen die nog in de wachtkamer zit mag morgen terugkomen. We moeten aan onszelf denken, anders overleven we het niet.