Dag 5. Dinsdag 7 februari 2012. Harmartan, opereren, polikliniek draaien en bieren buiten de poort.

Dag 5. Dinsdag 7 februari 2012. Harmartan, opereren, polikliniek draaien en bieren buiten de poort.

Vannacht is het hard gaan waaien, de "harmattan" woestijnwind is gaan blazen.  Woestijnzand van de Sahara verduistert de zon, vandaag hebben we een zanderige mist voor de zon.

Er staan vandaag 6 patiënten op het operatie programma. Adriaan en Bert beleven spannende momenten en vragen:

• hebben we een lichtbron voor de endoscoop?
• doet de diathermie het nog?
• hebben we een "brug"?
• hebben we de lissen?
• waar zijn de bolletjes?
• waarom plakt die plaat niet?

Een jaar lang heeft de apparatuur in de koffers gezeten en alles moet weer opgestart worden. Als we iets tekort komen kunnen we niet opereren. We kunnen geen reservemateriaal in laten vliegen. Voor een vermogen is er aan materiaal in het verleden meegenomen uit schenkingen of zijn zelf aangeschaft.

In Nkawkaw kunnen de chirurgen niet omgaan met deze specialistische urologische instrumenten. Operatie assistente Joyce is in Duitsland opgeleid en kan goed urologisch assisteren. De 1e operatie is een partiële resectie van de vena spermatica interna volgens Ivanisovitcz ivm een varicocele. Daarna volgen nog cystoscopiën en een TURP.

Omdat Adriaan deze relatieve makkelijke ingrepen alleen kan doen, gaan Bert en ik om 10 uur verder met de polikliniek. De mensen die gisteren naar huis gestuurd zijn, zitten nu weer in de wachtkamer. Erg lastig is de slecht leesbare summiere medische informatie op de polikaarten. De ultrasound is er niet, die wordt nu gebruikt op de verloskunde. Er is maar 1 werkende echo-apparaat in dit grote ziekenhuis.

Patrick is de verpleegkundige op de poli, maar hij wordt continu gestoord door de afdeling en moet voor ons tolken. Een 1e jaars leerlingverpleegkundige doet goed haar best, maar kan niet beter. Naast onze spreekkamer is de Spoedeisende Eerste Hulp. Er zit geen glas in de ramen, dus kunnen we elkaar nauwelijks verstaan door alle huilende kinderen op de SEH. Als we hard doorwerken zien we 6 patiënten per uur en vorig jaar hadden zich voor de urologen uit Nederland wel 150 mensen aangemeld. We willen binnen niet weten, hoeveel mensen er buiten zitten te wachten.

Adriaan komt om 13 uur meehelpen, hij heeft het relatief makkelijke programma van de 1e dag goed afgewerkt. Ik ga proberen internet te regelen. In het ziekenhuis is maar 1 internet aansluiting in de bibliotheek. Als ik de stoffige computer opstart, krijg ik geen verbinding. Mijn meegenomen Rauter voor de Ipad doet het wel, maar er komt geen verbinding tot stand. Na een half uur geef ik het op, ik ga weer terug naar de polikliniek.

Om 17 uur stoppen we ermee, morgen is een nieuwe dag. We moeten ons nu melden bij de vrouwelijke verpleegkundig directeur en dr Brobbey, de "huisarts" van het ziekenhuis. Bert en Adriaan proberen de inefficiënte manier van werken bespreekbaar te maken.

Er wordt geluisterd maar de lichaamshouding en manier van reageren van de directeur en de arts geven ons het gevoel dat het in dit ziekenhuis nog jaren vechten tegen de bierkaai is. Echter rustig blijven en telkens proberen kleine stapjes vooruit te komen. En hen vooral het idee geven dat ze het zelf bedacht hebben!

Na dit gesprek gaan we buiten de poort van het ziekenhuis bier drinken in een pub tussen de "locals" Dit bier smaakt hier net zo lekker, als uitpuffen na 150 km fietsen richting Santiago de Compostela in de brandende zon.