Het ongeluk van mijn 48-jarige broer Jaap op 15 mei 2001 op een boerderij in Canada.

Dinsdag 15 mei 2001 werd ik om 21.30 uur door Paul gebeld: "onze broer Jaap is door een tractor-ongeluk in Canada overleden". “Niet te geloven en dat kan niet waar zijn” is mijn reactie. Even later kreeg ik van Martine uit Canada de bevestiging van het nieuws. Terwijl ik Wijnie wezenloos het nieuws vertel, werd ik weer gebeld, maar nu voor een spoedgeval: "een jongeman is onwel geworden" Mijn collega’s kreeg ik telefonisch niet te pakken, dus ik moest er meteen naar toe. Rijdend naar de patiënt belde ik onderweg een ambulance, want ik kon niet meer goed nadenken. Bij aankomst hadden de ambulance-broeders meer aandacht voor mij, dan voor de patiënt. Gelukkig nam collega Broeders na deze calamiteit de dienst van mij over.

Na een slechte nacht ging ik ’s morgens vroeg naar de praktijk en blokkerde daar mijn agenda.  Ik moest naar Canada, want als ik Jaap niet meer gezien zou hebben, kon ik het niet geloven. Wijnie en ik beslotenmet Paul en Cora naar Toronto te vliegen. Oom Piet regelde de tickets, want hij wilde ook mee. Gelukkig hoefde mijn moeder dit allemaal niet meer mee te maken. Ze was 8 december 1999 vrij plotseling aan een CVA overleden.

Toevallig liep Evelyn net een stage bij Vita Nova in Oss en we brachten haar woensdagmiddag terug naar haar kamer in Amsterdam. We dronken nog koffie bij Jasper en Annemarie en reden toen door naar Katwijk, waar Monique al aanwezig was. Met Monique dronk ik flink wat whisky, maar dat gaf mij helemaal geen nachtrust. ’s Morgens vroeg maakte ik nog een lange strandwandeling en daarna gingen we naar Schiphol.

Onderweg haalden we oom Piet met Paul en Cora op in Nieuw Vennep. In het vliegtuig gaf ik iedereen een temazepam en bij mij werkte die parel gelukkig meteen. Aangekomen in Toronto huurden we een flinke Ford Expedition en reden door de drukke avondspits over de 401 naar een Country Inn in Listowel.

We aten daar wat en oom Piet ging daarna meteen met de dames naar bed. In het donker probeerden Paul en ik de boerderij in Palmerston te vinden, we reden 2 keer fout bij Treviadale. De ontmoeting met Ria en Martine was erg emotioneel met de familie van Gaalen erbij. De volgende dag gingen we met Ria achter de stal kijken. We zagen daar dat Jaap bij het afkoppelen van de mestmixer met zijn hoofd klem was gekomen tussen de achterband van de tractor en de machine. Hij moest (gelukkig) op slag dood geweest zijn. Toevallig kwam ook de dierenarts Gary nog langs, die Jaap die middag op de plek des onheils gevonden had.

’s Avonds gingen we condoleren, in de rouwkamer konden we afscheid nemen van Jaap. Jaap was het echt, dus het moest waar gebeurd zijn. Uit Nederland waren naast de Cramer en van Gaalen familie ook Jaaps vrienden Egbert de Jong en Piet Raamsdonk gekomen en natuurlijk ook Ria’s vriendin beste vriendin Tineke Brouwer met Aat Didden. Ook alle Reyneveld’s waren gekomen en zelfs neef Klaas en Grace uit Georgia, USA.

De begrafenis was al op zaterdag. Het was prachtig zonnig weer. We brachten Jaap de kerk in. Paul en ik liepen voor de kist, Gerard, Wilco, Leon, Anton, Roel en Niek liepen ernaast. Er waren wel 30 bloemstukken in de volle kerk. De dienst is mooi: Martine leest een verhaal voor, Anton doet “I am sad” en ik vertel mijn verhaal “Who knows his Way” Dominee Jack Westerhof hield een mooie preek. Daarna brachten we Jaap naar een groot kerkhof in Harriston, waar je de auto zelfs naast het graf kunt parkeren. Vooral Wilco en Leon waren erg aangeslagen. Leon had het afgelopen jaar door 2 ongevallen zelfs van 6 jonge vrienden afscheid moeten nemen en nu ook nog zijn vader.

Op zondag gingen we weer naar de kerk, nadat we bij de McDonald in Listowel ontbeten hadden. Er is nu een andere dominee en zijn preek ging over zaad dat op een rotsige bodem terecht was gekomen. Ik moest nu van hem geloven dat Jaap’s zaad verkeerd was geplant. Door dat verhaal, wat als troost bedoeld zou moeten zijn, viel van mijn geloof in God. Na de koffie gingen we wat toeren door de omgeving, maar het is daar erg troosteloos zonder horeca. We hadden ook nog erg slecht gegeten in Drayton.

Maandag en dinsdag reden we weer door de omgeving, maar bezochten ook de school van Martine, die les geeft in biologie, natuurkunde, scheikunde en Engels aan 13-jarigen. Volgens mij is Martine een kanjer op school door haar gemotiveerde inzet als lerares.

Op woensdag gingen we weer naar Nederland met de wetenschap dat Jaap echt overleden is door een tragisch ongeval. Hij heeft gelukkig niet geleden, maar Ria blijft achter met 4 volwassen kinderen, die van goede wil zijn. Ria is erg flink en woont in een warme gelovige boeren gemeenschap in Canada. De begrafenis op zaterdag was prachtig, maar de zondag-preek was voor mij een “afknapper”.

Op donderdag, Hemelvaartsdag, kwamen we weer thuis. Ik moest bij thuiskomst meteen de dienst van Peter overnemen, want mijn werkzame leven in Oss was weer begonnen.