Mijn pensioen na 36 jaar werken als huisarts in Oss

Toen Peter Rijnierse in 2007 na 31 jaar met pensioen ging, als huisarts in de Groepspraktijk Lievekamp, was ik nog vast van plan door te werken tot mijn 65e jaar. Met veel plezier werkte ik full-time en had naast mijn weekend- en nachtdiensten maar één vrijdag om het weekend vrij. Dan kon ik met Wijnie een lang weekend naar Katwijk. Mijn collega’s Joost, Erikjan en Raymond hadden allemaal één vrije middag in de week. Ingrid van Thiel, de opvolger van Peter, koos voor een 3-daagse werkweek. Simone van Sluis en Ilse van Thiel kwamen in 2007 onze praktijk versterken als HIDHA.

Nadat Peter vertrokken was, besloten we ons praktijkpand intensief te gaan verbouwen. Aanvankelijk wilde ik mij eerst helemaal niet met de verbouwing bemoeien, maar de renovatie en een facelift van de praktijk door een architect en een aannemer bleek erg kostbaar. Dat was voor mij aanleiding om onze vriend Jan van Strien te vragen voor advies. Jan was als bouwkundige net met pensioen en had wel interesse in een consult.  Het voorstel van Jan was qua kosten en uitvoering voor onze praktijk voortreffelijk. Bouwend Nederland zat namelijk in die periode net in een recessie en Jan kon onder-aannemers, die toen weinig werk hadden, mooi tegen elkaar uitspelen.

De samenwerking met Jan pakte voor de Groepspraktijk Lievekamp erg goed uit, maar mijn plan om het wat rustiger aan te gaan doen, pakte helemaal niet goed uit. Door het vertrek van Peter was mijn agenda namelijk steeds voller geworden en de renovatie trok helaas veel teveel van mijn aandacht. Ook bleken 2 zwangerschapsverloven van Ingrid en de “8 tot 5 uur” mentaliteit van mijn collega-huisartsen mij steeds meer op te breken.

Achteraf heb ik in die periode een “burned-out” ontwikkeld. In het voorjaar van 2010 was er een aanvaring met een collega en toen besloot ik ineens te stoppen per 1 april 2011.

Na die beslissing heb ik een jaar lang alleen nog maar patiënt-gebonden werkzaamheden verricht. Ik stopte als voorzitter van de maatschap en ik bemoeide mij ook niet meer met de verbouwing en met de financiën van de praktijk. Verder nam mijn dochter Monique vanaf die tijd al mijn diensten over op de Osse Huisartsen Post.

Achteraf is mijn laatste jaar in Oss mijn mooiste jaar als huisarts geweest. Na mijn aangekondigde vertrek reageerden de patiënten ontzettend teleurgesteld, maar dat gaf mij juist veel voldoening. Waardering is een factor, die je nodig hebt om je werk met plezier te kunnen blijven doen.

Mijn opvolging door Miel Keulers en Simone van Sluis en de financiële afwikkeling gaven mij wel veel frustratie. Vooral de uitkoop zat mij dwars, omdat door de recessie de taxatie van het pand veel te laag uitviel en de hoge kosten van de verbouwing helemaal niet terugbetaald werden in de voorgestelde uitkoopregeling van de maatschap.

Mijn afscheid als huisarts in Oss heb ik op 3 momenten gevierd, namelijk :

• Op vrijdag 25 maart heb ik alle 1e en 2e- lijns medewerkers met mijn familie en vrienden uitgenodigd op de praktijk. Iedereen kreeg een rondleiding door het gerenoveerde pand en achter op de parkeerplaats had ik in een tent een catering geregeld met voor iedereen een hapje en een drankje. Er waren veel hartverwarmende toespraken en mooie cadeau’s.
• Op donderdag 31 maart hield ik een afscheidsreceptie voor mijn patiënten in Theater Lievekamp. Ongeveer 800 mensen stonden in een lange rij te wachten om met mij nog iets persoonlijks te delen. Tevens konden ze tegelijk kennis maken met mijn opvolgers Simone en Miel. Rida Welten heeft geprobeerd iedereen op een foto te vereeuwigen
• Op vrijdag 7 april werden Wijnie en ik door onze praktijkmedewerkers getrakteerd op een gezellig diner en veel sketches

Na 36 jaar werken als huisarts in Oss zat het er voor mij op; ik ging met pensioen.

Monique en Hermen zijn één dag na mijn afscheid van de patiënten op 1 april getrouwd.

Twee weken later zijn we met Wijnie, Monique en Hermen, Annemarie en Jasper, Evelyn, Judith, Hemme en Machteld en Dalì 8 dagen naar de Turkse Rivièra met vakantie gegaan.

Mijn wens om na mijn pensioen naar Santiago de Compostela te fietsen kwam ook uit. Adriaan Smans en Bert Vliegenthart hebben mij daarbij geholpen, want op donderdag 9 juni hebben we met zijn drieën in de Kathedraal van Santiago de Heilige Jacobus mogen omarmen.

In de zomer en het najaar van 2011 heb ik met Wijnie van mijn pensioen kunnen genieten. Eerst de Katwijkse zon met het strand en daarna heb ik met Adriaan en zijn Belgische vrienden mijn 62e verjaardag gevierd in Meiringen met een fietsvakantie door de Zwitserse Alpen. Toen Wijnie en Lia in september hun vriendin Noor Leenders in Alicante gingen bezoeken, ben ik 10 dagen naar de Cramer en Reijneveld familie in Canada gegaan. Daarna zijn Wijnie en ik nog 6 weken met de auto naar Spanje geweest.

Maar toen begon de ellende: in januari ging ik een week skiën In Tignes met de Rijnlandse Ski Vereniging. Op dinsdagmiddag 10 januari had ik op een buckle piste buiten mijn schuld een aanvaring met skileraar Lex. Ik scheurde daarbij mijn rechter voorste kruisband. Gelukkig kon ik een maand later toch nog met Adriaan Smans mee naar Ghana, om hem daar een maand lang te helpen met urologische operaties.

Bij thuiskomst in Nederland brak ik op 29 april 2012 met wielrennen mijn rechter heup, waar 2 operaties en zelfs een nieuwe heup noodzakelijk waren om weer te kunnen lopen.

Ik was dus nog maar één jaar met pensioen en kreeg al 2 ernstige sportieve ongelukken en 3 operaties waren nodig om weer te kunnen lopen.

Dat heeft mij behoorlijk aan het denken gezet: wil ik zo wel verder gaan met mijn leven?

Lopend op krukken ben ik gaan waarnemen bij de HAP in Voorhout, bij huisarts Ed van Rijn in Klundert en bij Monique en Suzanne in hun nieuwe praktijk in Steenbergen.

Werken als huisarts in een praktijk zonder de rompslomp er omheen, bleek voor mij erg bevredigend. Door mijn levenslange ervaring was dat werken niet vermoeiend. Bovendien kon ik tijdens een waarneming in Steenbergen de 3 kinderen van Monique zien en helpen met hun huiswerk, als ik daar een nacht blijf slapen.

Waarnemen  en het fietsen geven mij tot op heden een heerlijke afleiding, naast het leven met Wijnie als pensionado's in Katwijk aan Zee.