Het overlijden van Dicky en Wilco op zaterdag 22 oktober 1960

Voor mij is dit de datum en de dag om nooit meer te vergeten, de dag die mijn leven verder bepaald heeft. Die dag begon zo mooi, want op zaterdagmorgen na schooltijd had ik een passer gekocht bij de kantoorboekhandel van Wieringen naast de Hervormde Adventskerk bij de Alphense Brug.

Na de warme maaltijd in het achterhuis gingen mijn ouders, zoals gebruikelijk, een uurtje naar bed. Onze hulp Annie Overes deed de afwas en mijn broertjes gingen binnen spelen in de woonkamer. Met mijn nieuwe passer ging ik op tekenpapier mooie bloemen maken. Onderwijl zijn Dicky en Wilco achteraf toch naar buiten gegaan.

Om 14 uur kwamen mijn vader en moeder uit bed en er was meteen paniek “Dicky en Wilco zijn weg” Overal roepen en zoeken, nergens waren ze te bekennen. Al heel snel werd de politie gebeld, want er werd meteen aan een verdrinking gedacht. Mijn vader ging naar de buren de Jong, want Dicky en Wilco waren daar ’s morgens op bezoek geweest en het was er erg gezellig. In een politie-auto met een loeiende sirenes moest ik mee naar de Meelhandel Muiswinkel in Zwammerdam. De meelboer had namelijk net enkele zakken maismeel gebracht. Misschien waren Dicky en Wilco met de meelboer vrachtwagen meegegaan naar Zwammerdam. In Zwammerdam kon ik ze niet vinden.

Bij thuiskomst werden Dicky en Wilco al om 16 uur met dreggen in het water van de Oude Rijn gevonden. Piet Domburg, de boerenhulp van de Jong, haalde eerst de step boven water bij de aanlegsteiger voor de brug. Daarna werden mijn 2 broertjes uit het water gevist door de buurjongen Jan van Leeuwen. Met mijn vader moest ik ze gaan identificeren in de wagenschuur van de Jong, ze lagen daar levenloos onder een laken.

Achteraf is gebleken dat Dicky en Wilco samen op één autoped over het jaagpad langs de Rijn naar de buren de Jong gegaan zijn. Helaas zijn ze onderweg van het pad geraakt en in het water terecht gekomen. De betonnen schoeiing aan de waterkant is daar erg hoog bij het tuinhek van de Jong. Er loopt namelijk een jaagpad met grind achter de boerderijen langs de Rijn van Leiden naar Utrecht. In vroegere tijden was hier een pendeldienst over water met een trekschuit voor personen en bagage. Een paard liep over dat jaagpad langs de waterkant en trok de boot voort met een lang touw.

Toen mijn vader en ik na de identificatie  thuis kwamen was iedereen natuurlijk erg emotioneel, het was niet te bevatten. Dominee Wijma kwam direct op bezoek en luisterde aandachtig naar de verhalen. Op verzoek van mijn moeder ging hij in de gang telefonisch onze familie in kennis stellen van het ongeluk.

Ik was nogal emotioneel door het hele gebeuren. De heer en mevrouw Lamens van de Hoge Zijde namen mij ’s avonds mee naar hun boerderij tot woensdag, de dag van de begrafenis.

Van de begrafenis kan ik mij nog de preek van dominee Wijma herinneren, want die ging over “en de zee was niet meer” Het is een verhaal uit het bijbelboek Openbaringen, waarbij we troost moeten vinden uit het feit dat we in Jeruzalem een nieuwe hemel en een nieuwe aarde kunnen verwachten.

Na het overlijden van Dicky en Wilco is er voor mij veel veranderd.

Mijn ouders waren na het ongeluk natuurlijk heel erg verdrietig. Door goed mijn best te doen op school en thuis mee te helpen op de boerderij probeerde ik hun leed te verzachten. Ik moet daardoor voor hen in de puberteit een “makkelijk” kind geweest zijn, want ik probeerde alsmaar te voldoen aan de verwachtingen van mijn ouders.

Mijn vader ervoer de dood van zijn 2 kinderen als een straf van God. Hij was kort voor hun verdrinking gevraagd om ouderling te worden in de Gereformeerde Kerk, maar had voor de eer bedankt. Na het drama heeft hij toen toch meteen voor het ambt van ouderling in de kerk gekozen. Als afleiding kocht hij voor het gezin een televisie en een 2e hands auto, een blauwe Ford Taunus 12 M, kenteken VP 27-72.

Mijn moeder wilde daarna niet meer aan het water wonen, er moest een nieuwe boerderij gebouwd worden aan de overkant van de Kortsteekterweg.