Sportduiken bij de Waterman in Oss.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik van de zee ben gaan houden. In onze zomervakanties gingen we steeds vaker naar de zee. De zee en het strand had voor Wijnie al een grote aantrekkingskracht, maar ik wilde mij ook nog sportief vermaken op of in het water. Nadenkend over mijn pensioen kreeg ik een ideaal-beeld voor ogen: in de zomer met een camper langs de kusten van Europa trekken en in de winter met een boek luieren op een Bounty Eiland en daarbij ook nog kunnen genieten van het leven onder de waterspiegel.

Als kind had ik geen enkel zwemdiploma gehaald. In het water kon ik mij maar net met de schoolslag redden. Windsurfen deed ik met een zwemvest aan, dus dat was niet gevaarlijk.

In de jaren 90 liet ik mij tijdens een spreekuur gek maken door een enthousiast verhaal van een patiënt over zijn lidmaatschap bij de duiksport-vereniging De Waterman in Oss. In het zwembad kon ik dan mijn zwemvaardigheden verbeteren met een snorkel-cursus en daarna kon ik dan in de Geffense Plas meedoen aan duiktrainingen tot 30 meter diepte. Kortom ik werd lid van deze duiksportvereniging "de Waterman". De theorie voor het duikbrevet was voor mij een makkie, maar het praktijkexamen duiken heeft mij erg veel moeite gekost. Ontzettend veel zwemwater heb ik ongewild gedronken, als ik in het zwembad tijdens de oefeningen lucht tekort kwam. Nadat ik het duikbrevet gehaald had, kocht ik een volledige duikuitrusting. Af en toe heb in Nederland in het buitenwater gedoken, zoals de Grevelingen, de Groene Heuvels bij Ewijk en ook nog in de Lithse Ham. Gaandeweg ging het duiken mij echter steeds meer tegenstaan, want het buiten omkleden is erg koud en het onderwater-leven is in Nederland niet zo interessant. Verder had ik vaak pech met de autosleutels: bij de Grevelingen heb ik mij zelfs een keer buiten gesloten en moest de ANWB mij redden. Bij Langenboom had ik daarom mijn autosleutels maar buiten de auto op de achterband van de Citroen Xantia gelegd. Toen ik uit het koude water weer bij mijn auto terug kwam, was de Citroen zover door zijn hydraulische vering gezakt, dat ik mijn sleutels niet meer kon pakken. Mijn laatste duik was in het warme zeewater bij de Dominicaanse Republiek met een Rus als buddy. We waren samen naar 20 meter afgedaald en op de zeebodem was ik hem ineens kwijt. Langzaam ging ik zoekend naar boven, maar hij kwam pas een ½ uur later aan de oppervlakte, want alleen duiken vond hij leuker.

Eind jaren 90 heb ik daarom mijn duikspullen voor een zacht prijsje verkocht aan een spastische patiënt, die zich in het water erg goed kon redden.

Met de Osse Watermannen heb ik wel altijd een warme band gehouden, want jarenlang heb ik daarna voor hen gratis de jaarlijkse Medische Keuringen voor de NOB gedaan.

P.S. Ik heb geen onderwatercamara, dus er zijn geen foto's van het duiken.