Dag 9. Zaterdag 11 februari 2012. Ochtendvisite, wandelen door Nkawkaw en lunch bij een hotel.

Dag 9. Zaterdag 11 februari 2012. Ochtendvisite, wandelen door Nkawkaw en lunch in een hotel bij een zwembad.

Vandaag kunnen we uitslapen, maar de drummers op de achtergrond, de oproep tot het ochtendgebed en de kraaiende eksters maken ons vroeg wakker. 

Ons ontbijt is weer bij de nonnen, ze zijn druk in de weer, want het is de "dag van de zieken" Buiten zijn een honderdtal plastic stoelen in een cirkel geplaatst. Grote zwarte geluidsboxen zijn naast het podium opgestapeld en jongemannen dragen grote houten trommels op hun hoofd. Dat zal om 10 uur veel kabaal gaan geven, als de priesters hun woordje gedaan hebben.

We lopen de ochtendvisite op de mannenafdeling, dokter Brobbey is ook aanwezig. Alle blaasspoelzakken lopen, maar de wonddrains, die verwijderd hadden moeten worden zitten er nog in. Onze verpleegopdrachten worden weer duidelijk geformuleerd en op papier gezet.

Gistermiddag hebben we nog een 60 jarige man op de SEH gezien. Hij had buikpijn en de SEH arts plaatste een urinecatheter. De geplaatste catheter nam de buikpijn niet weg en wij werden in consult geroepen. Op de ECHO was ascites te zien met het klinische beeld van een acute buik. De werkdiagnose van de SEH arts is een darmperforatie door typhus en een acute laparotomie is voor hem de enige behandeling. Deze man ligt nu op de mannenafdeling, maar is nog niet geopereerd. Hier in Ghana wordt voor een afwachtend beleid gekozen. Ghana is een mooi land, maar je moet hier niet ziek worden.

Na de ochtendvisite ontvluchten we het ziekenhuisterrein en gewapend met een rugzak en een fototoestel lopen we de stad in. Over zanderige stoffige weggetjes lopen we tussen de hutten door. We komen bij een verlaten station en de rails zijn door onkruid overwoekerd. De Engelsen hebben in Ghana spoorwegen aangelegd, maar sinds 10 jaar rijden er geen treinen meer. In het centrum komen we bij een markt waar groenten, vis en vlees te koop zijn. Je moet een sterke maag hebben om je braakneigingen te kunnen bedwingen, zeker als je over de "butcherslane" loopt.

Aan de andere kant van Nkawkaw komen we bij een hotel. Er is een zwembad en een bar in de tuin. Het water in het zwembad is groen en 4 werknemers zijn het bad aan het stofzuigen. Onder een afdak is het goed toeven en onze drankkeuze valt op bier. Er is een menukaart. Bert en Adriaan verzekeren mij dat ze vorig jaar niet ziek geworden zijn van een salade en een schnitzel. We kiezen voor een steak met jägersaus en spoelen dat weg met een Argentijnse rode wijn.

Ik ben de lunch voor het avondeten alweer kwijt op het toilet. Op de rand van het zwembad doe ik mijn quadriceps- en hamstringsoefeningen. Ik loop nog steeds zijn kniebrace, omdat ik erg bang ben mijn knie te verdraaien op de oneffen paden. Ik loop nog erg voorzichtig met de kniebrace en met het hoofd wat gebogen om elke kuil in het wegdek niet te missen. Dat is de reden dat ik onderweg 2 maal mijn hoofd stoot; eenmaal aan een spiegel van een vrachtwagen en nog een keer aan een deurkozijn in een poort.

Op de terugweg passeren we nog 2 begrafenisfeesten. Die duren altijd van vrijdag t/m zondag, ook 's nachts met veel decibels door muziek, trommels etc.  Het lichaam wordt geprepareerd door het met formaline in te spuiten en daarna wordt het lichaam in een diepvries mortuarium gelegd. De overledene kiest tijdens zijn leven de doodskist. Als je van een Mercedes houdt dan wordt je doodskist een Mercedes. Op de plaatjes bij de begrafenisondernemer zien we ook een vliegtuig, een grote houten trommel, maar een witte gelakte kist met gouden handvaten ziet er ook niet verkeerd uit. De begrafenis vindt pas plaats als de hele familie (ook uit het buitenland) bij elkaar kan komen. De (vaak hoge) kosten worden door alle familieleden opgebracht.

Bij terugkomst op het ziekenhuisterrein is de "dag voor de zieken" voorbij. De plastic stoelen zijn opgeruimd, maar de kleine plastic waterzakjes, waar iedereen uit drinkt, verraden waar het feestterrein was. Bij de nonnen staat om 18 uur het eten klaar. Het menu is hetzelfde als de dagen ervoor.

Ons lichaamsgewicht zal in Ghana niet toenemen. Na het eten komen we bij onze hut aan, bij binnenkomst valt het licht uit. Dit verslag heb ik bij kaarslicht geschreven.